Dat Vancouver een filmstad is wist ik al wel langer. Vorig jaar werd de balans opgemaakt en Vancouver bleek de tweede grootste filmstad van Noord-Amerika te zijn (nog voor New York, Toronto en Montreal). Niet dat dit ooit een volwaardige reden geweest is om voor Vancouver te kiezen, maar het stelde me wel gerust. (Als ik het filmwereldje zou missen was de kans groot dat ik wel weer iets in de branche zou kunnen gaan doen)
Toen ik in September werk ging zoeken liet ik een job in de film gaan voor een job in een koffieshop. Op dat moment de absoluut juiste keuze voor mij. Ik nam de tijd iets heel anders te doen, een job zonder stress, met behoorlijk wat sociaal contact, een job die me tijd een ruimte gaf om na te denken over wat ik met de rest van mijn leven (of toch de komende jaren) wil doen, en, misschien nog het belangrijkst van al: een job die ik niet mee naar huis nam, eentje die ik achter me liet eens ik de deur uitwandel…
Maar ik ben nu eenmaal ambitieuzer dan dat, ik wil mijn job goed en graag doen, en ik wil gepasionneerd zijn door mijn werk. Dus eind November begon ik te zoeken naar ander werk. Ik solliciteerde op een handvol interessante jobs en op basis van mijn CV en motivatie brief had ik voor minstens de helft ervan voor een sollicitatie gesprek moeten uitgenodigd worden. Maar dat gebeurde niet. En ik begreep het eerlijkgezegd niet zo goed.
Tot ik vorige week naar de CBC radio aan het luisteren was, de presentator interviewde een producer uit Vancouver, die samen met wat collega’s een campagne aan het voeren is die ‘Save BC Film‘ genoemd wordt. Wat blijkt? De Vancouver filmindustrie is in een paar maanden tijd bijna volledig uitgestorven. Volgens Mr. Bennet zit tot 80% van de Vancouverites die in de film werken thuis, zonder werk. Hollywood passeert Vancouver, en het werk gaat naar Ontario en Quebec. Mijn frank viel, de reden waarom ik niet eens op sollicitatie gesprekken uitgenodigd werd is dat de halve film wereld op zoek is naar werk, en naar alle waarschijnlijkheid op dezelfde jobs als ik aan het solliciteren is, en nog waarschijnlijker meer relevante (lees: herkenbare) ervaring heeft.
Mijn roommate Lillie heeft daar een uitdrukking voor die mijn gevoelens helemaal verwoorden: “This fucking sucks balls.”
Maar wat betekent dat nu concreet voor mij?
Wel, ik blijf solliciteren, en hopen.
Maar ook, met de job waar ik nu in zit is de kans zeer klein dat ik een Permant Residency kan bemachtigen, en zelfs al zou het lukken, ik heb geen zin om nog een jaar in een koffieshop te werken. De kans dat ik dus binnen vijf maand terug naar België kom is groter dan ik zou willen. (Want ik wil hier blijven, moest dat nog niet duidelijk zijn!)
SCHERPTEDIEPTE 